Veteranen, Sir David en systemen

Wat een heerlijk vooruitzicht! Twee zakken bloed krijgen.. klinkt dat raar? Nouja, wat ik vooral bedoel is het vooruitzicht dat ik weer meer energie hoop te krijgen. Dan is een dagje ziekenhuis ineens niet zo heel erg.

Het is vrijdagochtend 16 oktober. Nadat ik geïnstalleerd ben begint het wachten op het resultaat van het matchen van mijn bloed met het donorbloed (zo belangrijk is het dus om donor te zijn - hinthint), zodat ik straks veilig mijn nieuwe energie kan implementeren. Of zoals Charlotte zei: de moderne vampier uithangen ;) 

Ondertussen maak ik kennis met mijn overbuurvrouw. Duidelijk een veteraan op deze afdeling, want ze kent al het personeel alsof het familie is. Dat blijkt idd te kloppen, want ze komt in december al 10 jaar lang, élke week, 10 uur lang aan het infuus hangen... pfff... dat is een hele opgave lijkt me! Wat een beperkend leven heb je dan! Ze vertelt me globaal haar kwalen, dat ze al minstens 25 keer is geopereerd in haar leven, maar dat niets zo erg is als het verliezen van haar dochter in 1995... wat heftig! De dochter was op 2 dagen na 25 en overleed aan een herseninfarct... daar kun je je toch niets en alles bij voorstellen... Om maar even weer met beide benen terug op aarde te landen met een relativiteitstheorie van "het kan altijd nog erger" van heb-ik-jou-daar.

Maar goed, ieder z'n eigen narigheid, en de mijne wordt om 11uur een klein beetje verlicht. 

Alleen met mijn gedachten en in de nabijheid van, inmiddels 2, infuus-veteranen, observeer ik wat er om me heen gebeurt. Koffie met een koekje (janhagel voor mevrouw aan de overkant, want die vindt ze het lekkerst) en net-aan bruin brood en witte beschuit bij de lunch. Toch wel bijzonder in een ziekenhuis bedenk ik, dat er zo weinig vezels uitgedeeld worden.. zou toch wel een tikje gezonder mogen. Of ben ik dan een pietlut? 'sMiddags koffie en ook een glaasje vers fruit. Ziet er ouderwets uit, grinnik ik in mezelf, maar het is heerlijk verfrissend. Om 15u mag ik worden opgehaald en ik ben blij dat ik weer naar huis kan. Kijken wat het effect is de komende dagen! 

De zon schijnt en ik heb zo'n zin om er even uit te gaan! Bouke heeft net 2 dagen geleden een rolstoel kunnen lenen, dus hup, we gaan een rondje doen voor het te koud wordt.

Wat is het heerlijk buiten! Maar wat is het raar om in een rolstoel te zitten. Bij een veldje in de buurt waar we vol in de zon lopen, vliegt een vlinder dwars het pad over en gaat naast me op het zand zitten. Wat kom je vertellen vlinder? Dat we even stil moeten staan, hier, in de zon? En terwijl we zwijgend met ons gezicht in de zon, als stokstaartjes, de warmte absorberen, rollen de tranen over mijn wangen... dit kan toch niet de bedoeling zijn.. de rest van mijn leven op deze manier? Bouke houdt me vast en we beloven elkaar dat dit maar tijdelijk is.. dat we nog heel veel dingen samen gaan doen en dat we er voor nu gewoon het beste van gaan maken - samen.

Wanneer je leven zo een rare achtbaan inzeilt, lijkt het tegelijkertijd ook stil te staan. Het is heel raar om te bedenken dat ik kort geleden nog 'gewoon' aan het werk was. En het lijkt al zo lang geleden.

Dat door 1 onderdeel, nl bloed, zoveel mis kan gaan. Dat ene onderdeel, bestaat natuurlijk uit heel veel onderdelen die allemaal effect hebben op elkaar. Het is een ingenieus systeem met losse onderdelen die niet zonder elkaar kunnen. Wanneer er op één plek iets mis gaat kan dat grote gevolgen hebben.

Net als op onze aarde.

Vrijdagavond keken en luisterden we naar de beelden en de stem van Sir David Attenborough in zijn nieuwste film, zijn legacy, 'A life on our planet'. Ook daarin wordt heel duidelijk verteld wat we al heel lang weten: alle onderdelen sámen maken het systeem volledig.. En wij mensen hebben er een puinhoop van gemaakt. Ik huilde voor de aarde, en voor mezelf. Bij elke boom die ik zag vallen voelde ik de onomkeerbaarheid van de destructie die gaande is.. wat kan ik doen? Afwachten? De barricades op? 

Nu, op dit moment, vooral herstellen. Eerst mijn eigen systeem in de renovatie zetten. En tegelijkertijd proberen zo min mogelijk destructief te zijn voor Moeder Aarde.

Wanneer ik voldoende hersteld ben, hoop ik actief mee te kunnen doen in het herstel van onze aarde.

Nu eerst luisteren naar veteranen zoals in het ziekenhuis, wandelen in de rolstoel, rusten, afwachten en kaarsjes branden om een goede uitslag vrijdag.