Bubbly!

Yeah!! Er is wat aan de hand! Er gebeurt iets! 

Zaterdagmiddag even de stad in geweest! Zo fijn om er even uit te zijn! Wel met de rolstoel, want dat er 'iets' gebeurt, wil niet zeggen dat ik ineens huppelend de marathon kan doen natuurlijk.

Maarrr ik ben helemaal zelfstandig de Xenos rondgelopen! Daarna in de zon een broodje falafel eten (van Noya natuurlijk), rondje over de markt en in de Rolderstraat bij de beste speculaasbakker van Drenthe wat lekkers gehaald (speculaas uiteraard). Op de terugweg nog vegetarische loempiaatjes voor mee naar huis en het lijkt bijna op een gewone zaterdag. Wel interessant om te zien hoe dat werkt met een rolstoel, en dan vooral vanuit de rolstoeler bekeken. Ik heb natuurlijk wel met cliënten en hun rolstoel gewandeld, maar op deze manier ziet de wereld er toch net een beetje anders uit. Alle clichés zijn waar! Sommige mensen springen aan de kant, anderen zien je over het hoofd en mensen die hun fietsen naast winkels parkeren houden geen rekening met voetgangers-op-wielen. Dat was vroeger met de kinderwagens ook al zo, herinner ik me. Maar goed, niet getreurd, we waren weer 'uit'!

Zondagmiddag durfde ik zelfs een stukje meer! Wandeling in het bos... zelf met de auto heen gereden! Nu is het Asserbos dan ook nog geen 2 km verderop, maar toch. Korte wandeling, heerlijk bosgeur snuiven! Bouke mocht terugrijden (genoeg is genoeg).

Maandag was wel mijn topdag hoor... ik dééd dingen! Ik deed díngen! Eerst werd ik al wakker met een hoofd vol ideeën.. over meubels, kleuren in huis, planten, dingen die ik wil doen.. aaarghh zoveeeeel!!

Eerst maar eens een paar appeltjes in schijfjes snijden en in mijn voedseldroger doen. Eindelijk kan ik het uitproberen! Best nog een karweitje, maar het lukt! Ik voel me helemaal bubbly! 

Daarna eten maken... een heerlijke tosti met pesto, rucola, avocado, peper en zout en edelgist… jammie! 

Na de lunch verplichte rust, is wel nodig ook. Voor het avondeten kan ik nog net aardappelschillen en dan is het echt op. Toch ergens een grens overschreden. Ik wil alleen maar liggen. Emotioneel word ik er ook van, het is zo fijn om heel even het gevoel te hebben dat ik weer wat kan doen. En toch ook wel een tegenvaller dat het maar zo kort duurt. Is het al vrijdag? Mag ik al eindelijk een helder stappenplan?

Voor nu even weer terug bij af. Niet teveel willen (maar hoeveel is dat eigenlijk?) en hopen op meer. 

Fijn dat vrienden uit Hasselt dinsdagmiddag even langskwamen. Ik had ze al lang niet gezien en daarbij is het prettige afleiding. Maar na anderhalf uur is het op, of nouja, ben ik op. 

Ik snap het activiteit vs herstel principe van mijn lijf momenteel niet zo goed. Dat vind ik een van de lastigste dingen er aan. Ook daar hoop ik vrijdag duidelijkheid in te krijgen. Zal zeker een vraag zijn!

Voor nu even weer genoeg getypt. 

Fijn dat je dit wil lezen! En ook de reacties worden zeer gewaardeerd! Het is soms best allennig hier op de bank. Hoewel ik natuurlijk niet alleen ben, Bouke is er en doet meer dan ik kan zeggen. Naast alle narigheid is mijn dankbaarheid voor zijn liefde enorm groot. Dat en voor ons heerlijke huis. En voor alle kaartjes, bloemen, berichtjes en lieve groetjes, dank.

Op naar nog meer bubbly-dagen!