Eitje

Ja ik weet het, totaal niet vegan, maar oooo wat smaakte dat broodje ei me goed zeg!

Een heerlijk gebakken spiegelei à la Bouke, wat betekent 2 eieren met hele smeuïge dooier en veeeeel kruiden tussen 2 boterhammen. Maiomai, wat is dat lekker wanneer je honger hebt na een lange zware dag. Alhoewel, lang.. het was pas half 11 in de ochtend. Vroeg opstaan en het 'avontuur' dat beenmergpunctie heet, maakte dat het voelde als een eeuwigheid.

De reis naar het UMCG verliep voorspoedig. Er was weinig oponthoud, dus we zaten om half 8 al aan de koffie op het Fonteinplein. Licht nerveus wel. De vorige punctie was immers nog maar een paar weken geleden en die vond ik best pittig. Maar goed, ik ben goed voorbereid, weet wat er gaat komen, en de gedachte dat het hoe dan ook weer voorbij gaat, gaat me vast helpen. Dacht ik. Ook had ik er rekening mee gehouden dat Bouke deze keer misschien niet mee naar binnen mocht vanwege de corona-risico's. Maar kom op, ik kan dit. Meditatief moment proberen te vinden dan lukt het vast wel.... oeps.. dat viel tegen.

De eerste tegenvaller was al direct bij het aanmelden in de wachtkamer van het Dagcentrum: Bouke mocht niet mee de wachtkamer in. Afgeleverd bij de balie dus... Ik probeer me te herpakken terwijl ik daar alleen zit te wachten. Twee oudere heren tegenover mij zijn in gesprek over hun aanstaande beenmergpunctie, de een heeft duidelijk al ervaring, de ander is er voor het eerst. Beiden zijn alleen gekomen. Ik probeer moed te putten uit de poging tot geruststelling van de 'ervaren' meneer, dat het allemaal wel meevalt en dat hij gewoon na anderhalf uur met de taxi weer naar huis gaat. "Oké, ik kan dit, het komt goed, het gaat voorbij, ook al voel ik me wiebelig en alleen, ik kan dit, Bouke is om de hoek, ik kan dit, het gaat voorbij, het is maar even, het is niet ernstig, ik kan dit, ik kan dit."

Dan word ik opgehaald door een vriendelijke verpleegkundige die zich persoonlijk opstelt, dat voelt prettig. Is het ver lopen, vraag ik nog. Het is maar een klein eindje, zegt ze. Bij het bed aangekomen bedenk ik dat wat voor anderen 'een klein eindje' is, voor mij best nog tegenvalt. Oké, mentale notitie gemaakt.

Zenuwachtig ga ik in het bed liggen, app nog met Bouke en wacht af. Het duurt gelukkig niet lang voor ik word opgehaald door 2 heren. Degene aan mijn hoofdeind blijkt de 'beenmergpunctionist' te zijn, de ander de verpleegkundig assistent of beenmerglaborant oid.

Na het voorstellen en de uitleg gaat het dan toch gebeuren. Ik haal diep adem, probeer me te ontspannen en geef me over. -zoekt meditatieve houding- Aiiii! Dat valt tegen! De pijn van de verdoving giert door mijn lijf.. wat een narigheid! De punctie zelf valt ook verschrikkelijk tegen.. weg meditatief brein.. geen overgave meer, volledige ontreddering komt daar voor in de plaats.. vooral wanneer ik hoor dat het niet lukt, dat hij er niets uit krijgt, wat hij ook probeert. Dan hoor ik dat hij een collega er bij haalt. Hij probeert me gerust te stellen dat dit wel vaker gebeurt en dat het goedkomt. Ik neem het van hem aan maar ik kan alleen maar denken "Nee!! moet het nu echt nóg een keer???" Behoorlijk in paniek luister ik naar de vriendelijke collegamevrouw die ondertussen is gebeld, en die mij probeert gerust te stellen. Opnieuw verdoving... huh? Die voel ik niet zo heel erg! De tweede punctie... gelukkig, wel een naar gevoel van het botduwen etc, maar geen pijn! Opluchting mengt zich met de nog aanwezige bepaald-niet-meditatieve mentale staat van zijn.

Ook zij heeft moeite met materiaal verzamelen (zou ik gewoon 'leeg' zijn haha denk ik later), maar het lukt. Het duurt niet lang en ik word, enigszins ontdaan (understatement) teruggereden naar de zaal, waar ik minstens een half uur op mijn rug moet blijven liggen.

De vriendelijke verpleegkundige komt kijken en na mijn vraag en op inschatting van mijn staat van zijn, mag ik Bouke bellen om bij me te komen. Wat fijn dat dat mocht! Hulde en veel liefde voor deze jonge vrouw, en ook voor de andere artsen die me geholpen hebben. Zij kunnen er ook niets aan doen dat het ging zoals het ging. Later bij de lift liep de eerste 'beenmergpunctionist' toevallig voorbij en groette mij en wenste mij het allerbeste. Dat persoonlijke, dat waardeer ik enorm! Dank voor deze mensen.

Bij thuiskomst voelde ik me alsof ik door een bus was overreden, en ook emotioneel voelde ik me alle kanten op geslingerd, maar ik was weer thuis. In ons fijne huis. Waar Bouke al zijn liefde legde in het gebakken ei. Daarom smaakte dit ei het allerlekkerst.

Want ook al voelde ik me heel naar, ik heb ook gesprekken 'aan de andere kant van het ziekenhuisgordijn' gehoord waardoor mijn situatie dan wel weer meevalt. Mijn situatie mag er ook zijn, mijn pijn, verdriet, soms angst, poets ik niet weg, maar het helpt wel een beetje relativeren.

Dit hebben we weer gehad, dit is voorbij gegaan, het is gelukt. Dan maar iets minder meditatief, het is voorbij. Op naar de volgende ronde.

Vrijdag eerst maar weer eens een portie nieuw bloed halen in Assen, kijken of ik dan wat meer kan bewegen. En daarna wachten op de volgende afspraak met de uitslag op vrijdag de 23e.

Wordt vervolgd.