Huis en haard

Onderweg naar het ziekenhuis overvalt me een weemoedige deken van triestigheid.

Alweer naar een ziekenhuis. Het lijkt wel of er bijna niets anders meer te doen is dan ziekenhuizen, artsen en prikkers. En honderduizend keer je geboortedatum herhalen. Wist niet dat je daar na honderduizendentwee soms nog over na kunt denken.. 'ehh wat was het ook maar weer', of dat je het zo volautomatisch zegt dat je jezelf nog even 'terugluistert' om te checken of je wel iets zinnigs hebt gezegd, omdat het ineens heel abstract klinkt: nulachtnulzevendrieenzeventig.

Dit is een ziekenhuisafspraak die ik tot voor kort niet zag aankomen. De mammapoli. En die ik in het licht van alle andere onderzoeken en afspraken ook steeds vergat, "oja, dat moet ook nog".

Nu het zover is, heb ik een gelaten gevoel van spanning. Niet voor de onderzoeken op zich, maar meer voor het onbekende, want tja "er is altijd een kans dat..". Gelukkig hebben ze de afspraken en onderzoeken dusdanig gepland dat er grote kans is dat ik met duidelijkheid naar huis ga, linksom of rechtsom.

Plan: afspraak, mammografie, eventueel echo, afspraak met uitslag, naar huis.

Bouke vraagt of ik in de rolstoel wil, laat me eerst maar een stukje lopen, neem m wel mee, kan straks nog wel zitten. Eerste mis-schatting, aangekomen bij de eerste afspraak was ik bekaf. Oke, volgende keer direct in de stoel mee. Check, mental note gemaakt.

De arts, of eigenlijk verpleegkundig specialist, stelt wat vragen, doet een uitwendig onderzoek, kan niets voelen en stuurt ons richting mammografie. Prima. Tot zover op schema.

In stilte wachten we af wat komen gaat. Mijn gedachten dwalen af naar wat vrijdag nog komen gaat en naar de afgelopen zomer. Naar alle klachten, bloedwaarden die in razend tempo zijn gedaald in de laatste paar maanden/weken. Ah, ik mag naar binnen voor het borstenpletspektakel.

De vriendelijke laborante legt duidelijk uit wat er gaat gebeuren, het komt er vooral op neer dat het niet een prettig onderzoek is, en dat ik vooral heel erg volgzaam moet zijn, zij prutst wel aan mijn lijf en zegt waar en hoe ik moet staan. Check, 4 foto's. Prettig is het niet inderdaad, maar ach, het haalt het niet bij een beenmergpunctie, dus prima te doen. Tot zover nog steeds op schema. Ik mag me aankleden en weer even wachten, want er volgt nog een echo. Ah oke, dus toch. Nou prima, past in het schema. 

Bouke mag bij dit onderzoek wel mee. De vriendelijke laborante vertelt dat de radioloog zelf de echo gaat doen, want voor het geval het nodig is kan hij meteen zelf de punctie doen. Oh? Oke, prima. Klinkt wel efficiënt. De radioloog is ook vriendelijk en is samen met de laborante een relaxed team. Ze zijn beide ervaren en op elkaar ingespeeld. Dit levert hier en daar een brede glimlach op. Prettig.

Dan de echo. Moeilijk te vinden dat plekje. Foto op ander scherm erbij gehaald. Jahoor, daar verschijnt iets. Op de foto een duidelijke witte vlek, op de echo een vage ronding. De radioloog geeft aan dat hij niet weet wat het is. Het is niet duidelijk te zien of het goedaardig danwel kwaadaardig is. Hij noemt het speciaal - uiteraard denk ik... waarom zou het ook gewoon eens doorsnee zijn bij mij... Dus een punctie.

De punctie zelf is prima te doen, nog steeds merk ik dat ik het vergelijk met de (laatste) beenmergpunctie en dat helpt. Het onderzoek verloopt verder prima, het resultaat 2 hele kleine wormachtige sliertjes materiaal dat opgestuurd gaat worden. Tot zover het schema. 

Terug bij de verpleegkundig specialist horen we dat de uitslag even op zich laat wachten en we maken een afspraak voor maandagochtend. Vrijdagmiddag had gekund, ware het niet dat we dan al in Groningen zitten voor, oja, die andere uitslag.. Ook horen we de codering van de radioloog: bi-rads 4.

Zoeken we op. Nu eerst naar huis en koffie, het is tenslotte al bijna middag en we hebben nog geen bakkie gehad.

Onderweg naar huis regent het. Zowel buiten als bij mij. Even overvalt me het gevoel dat er zoveel 'onzinnigs' aan de hand is dat ik het niet meer kan bijbenen... Wanneer we thuis de auto uitstappen en ik langs onze voortuin loop denk ik ineens "zoveel plannen met deze tuin... kom ik daar ooit nog aan toe?"

Binnen jas uit, spullen opruimen, Bouke zet koffie en bakt weer een heerlijk ei, ik dwaal richting de bank, maar kan mijn draai niet vinden. Verdwaasd eet ik mn ei. De tranen lopen af en toe omdat.. ja omdat wat eigenlijk.. omdat alles eigenlijk.. We zoeken bi-rads 4 op. Hm, wat moeten we daar nu weer mee... je kunt er net niks mee. Er is een verdachte afwijking, maar bij 6 op de 10 hoeft het nog niets te betekenen. Bij 4 op de 10 dus wel. Ik kan even niet meer helder nadenken en kan alleen maar huilen.. wat een gedoe! Ben ik al weken zo beroerd, probeer ik mezelf overeind te houden in het lange wachten op duidelijkheid qua bloedbeeld, bloedziekte of beenmergaandoening, heb ik ineens ook nog kans op borstkanker! Wat is dát nou weer... Ik wil gewoon weer mn dingen kunnen doen, ik wil me niet steeds hoeven afvragen welk onnozel klein klusje ik zou durven te beginnen zonder dat ik m in de steek moet laten omdat ik het niet volhou. Ik wil die ene plant uit elkaar halen en in twee potten zetten, ik wil een nieuwe pot kopen voor die hangplant op de kast en hem dan verpotten voordat ie dood gaat van te weinig aarde.. ik wil de tuin in en spitten en planten en verplaatsen en zaaien.. ik wil wandelingen maken, het bos in, ik wil dingen doen die ik leuk vind, ik wil weer normaal aan het werk verdorie!

Bouke houdt me vast, laat me huilen, vraagt wat hij voor me kan doen. En hij doet al zoveel..

Hout van buiten naar binnen halen, dat zou ik nu wel fijn vinden.

Bouke is weer aan het werk, mn grote kind zit weer boven en ik zit op de bank in ons fijne huis dit relaas te typen. De haard brandt. Wat een troost kan er uit gaan van zo'n vuurtje..