Monique's mijmeringen

  Wanneer tijdens het wachten de zon schijnt, is het heerlijk vertoeven in de tuin. Op de foto is, bijna onzichtbaar, een merel aan het badderen in onze vijver. Prachtig schouwspel. Dieren leven zo mooi in het moment. Wanneer je de tijd neemt om dat op je in te laten werken, dan weet je dat dat een fijne levenshouding is. Hier en nu. Toch zal dat niet altijd lukken. Je hebt ideeën, maakt plannen en hoopt dat er veel van terecht komt. Ondertussen is het wachten. Op het juiste moment, op het kwartje dat jouw kant opvalt, op duizendeneen dingen. Dat kan af en toe behoorlijk frustreren. Dat deed het mij in elk geval wel. Ik wilde van alles en het lukte niet. Wist niet wanneer ik wat kon doen, mijn lijf was te onvoorspelbaar  geworden. En wanneer je dan in je hoofd zoveel wil, dan is het soms best ingewikkeld wanneer het niet lukt. Nu is dat een beetje anders. Niet dat ik minder wil van de toekomst, zeker niet, ik wil nog steeds alles. Maar ik heb leren omgaan met het concept geduld. Met ac

  Thuis... wat een heerlijkheid!  En dat bloed heeft me ook wel goed gedaan. Niet dat ik nu rondjes kan rennen, maar ik voel me niet meer zo ellendig. Wat een week was dat zeg... ben er erg van onder de indruk. Toch heeft het me op heel veel fronten erg goed gedaan. Vooral het gesprek op maandag met het psychiatrisch team heeft me mentaal goed gedaan. Ik heb in dat gesprek denk ik voornamelijk mezelf (eindelijk!) kunnen overtuigen dat mijn klachten niet tussen mijn oren zitten. En dat de vermoeidheid die ik al jaren ervaar, best wel logisch is. Dat ik het de afgelopen 10 jaar eigenlijk verdraaid goed heb gedaan! Na mijn vreselijk vervelende scheiding, waarin ik mijn eigen verdriet zoveel mogelijk heb moeten parkeren om voor mijn 4 kinderen te kunnen zorgen, plus een opleiding beginnen en afronden, plus 30 uur in de week werken, plus het verdriet en de zorgen die er rondom mijn kinderen waren, heb ik gedragen.. .in mijn eentje! Eindelijk durf ik nu te zeggen: dat heb ik goed gedaan! En

  15 juni, de laatste opnamedag. Dat verslag hadden jullie nog van me tegoed. Bij het ochtendgloren en het krieken van de dag, werden er weer een aantal buisjes bloed afgenomen. De prikster die vrolijk om de hoek van mijn gordijntje kwam, vertelde dat ze bij het verzamelen van de spullen voor mijn bloedafname een onderdeel tegenkwam dat ze niet kende. Datgene wat geprikt moest worden had ze nog nooit van gehoord, sterker nog, ze hadden er niet eens een officieel buisje voor. Dus toen dacht ze, dat is vast voor die mevrouw van dat warme bloedbuisje... Goeiemorgen! Ben ik ineens een 'bekende UMCG'er' 😂 Wist niet dat beroemd zijn zo vervreemdend kon voelen 😉 Maar goed, de toon was gezet, dacht ik. Dit wordt de laatste afhandel-dag. Alleen nog een afspraak met de klinisch geneticus en ik mag weer naar huis. Dacht ik. Bijna dan. Bij het bezoek van de zaalarts bleek dat er 'nog even' een aantal dingen geregeld ging worden voor ik wegging. Dermatoloog, KNO-arts en waarsc