(blog 1 van 3) Opname dag 8 - de laatste
Bij het ochtendgloren en het krieken van de dag, werden er weer een aantal buisjes bloed afgenomen. De prikster die vrolijk om de hoek van mijn gordijntje kwam, vertelde dat ze bij het verzamelen van de spullen voor mijn bloedafname een onderdeel tegenkwam dat ze niet kende. Datgene wat geprikt moest worden had ze nog nooit van gehoord, sterker nog, ze hadden er niet eens een officieel buisje voor. Dus toen dacht ze, dat is vast voor die mevrouw van dat warme bloedbuisje... Goeiemorgen! Ben ik ineens een 'bekende UMCG'er' 😂 Wist niet dat beroemd zijn zo vervreemdend kon voelen 😉 Maar goed, de toon was gezet, dacht ik. Dit wordt de laatste afhandel-dag. Alleen nog een afspraak met de klinisch geneticus en ik mag weer naar huis. Dacht ik. Bijna dan.
Bij het bezoek van de zaalarts bleek dat er 'nog even' een aantal dingen geregeld ging worden voor ik wegging. Dermatoloog, KNO-arts en waarschijnlijk een bloedtransfusie. Hij wil dan weten wat mijn waardes direct voor en direct na de bloedtransfusie zijn. Eh, oke, prima. Nog even wat extra's dus.
De klinisch geneticus zou tussen half 11 en 11 komen.
Ik was nog aan de koffie toen ik om 1045 werd opgehaald, want ik moest nú naar de dermatoloog, die had nú tijd. "Maar de klinisch geneticus komt zo?" dat gaan we wel doorgeven, komt goed, zei de zorgassistente. Dus ze bracht me met de rolstoel naar beneden, één afdeling verderop. Aangemeld en in de wachtruimte geplaatst, ging zij eerst weer weg want ze moest nog iemand anders wegbrengen. Prima, ik wacht wel af wat er gaat gebeuren. En ik wacht. En wacht. En wacht nog meer. Na ongeveer 20 min belt de verpleegkundige van mijn afdeling mij op, waar ik ben want ze waren me kwijt? Ze wil bloed afnemen ivm de transfusie en de klinisch geneticus wacht op mij... Ehh.. tja.. ik ben nog bij dermatologie in de wachtkamer.. Na een half uur was ik dan eindelijk aan de beurt en met 5 minuten mocht ik weer naar buiten. Niks aan de hand uiteraard. Oke, wie belt naar de afdeling om me op te halen? Dat mocht ik wel even bij de balie gaan regelen. Daar zat niemand uiteraard. Dus ik dacht weet je wat, ik loop wel zelf naar boven achter de rolstoel. Het is maar een klein stukje naar de lift en dan boven nog door wat gangen, dat lukt me vast wel. Als ik hier moet wachten tot er iemand is, ben ik allang boven. Zo gedacht, zo gedaan... het ging alleen een stuk minder goed dan ik had gedacht. Boven aangekomen was ik naast buiten adem ook licht in mn hoofd. Meteen op bed gaan liggen, de verpleegkundige stak direct een naald in mn arm om bloed af te tappen en ik ging ter plekke liggend in bed, onderuit.. Zo duizelig! Zo naar! Ik herkende het fenomeen van vorig jaar in het begin. Daardoor wist ik dat het over zou gaan en raakte ik niet in paniek, maar het overviel me wel. Oke, dus dat gebeurt er wanneer ik iets doe wat mijn lijf niet aankan.. Het voordeel is wel dat de zaalarts, die meteen kwam kijken, nu ook met eigen ogen zag wat ik tot dan toe alleen maar heb kunnen omschrijven.
Na wat rustig liggen en een bouillon zakte het wat af. Ondertussen was de klinisch geneticus ook al weer twee keer aan mijn bed geweest, maar aangezien ik niet in staat was tot welk gesprek dan ook, is op dat moment besloten om er een beeldbelafspraak van te maken.
Om half 2 werd er alvast een infuus aangelegd voor de transfusie en tegen 14u werd ik weer opgehaald en naar de KNO-arts gebracht. De KNO arts heeft een uur lang van alles gevraagd en bekeken, incl camera door de neus. Beeld je in dat het wattenstaafje van de covidtest doorgeduwd wordt en dan achterlangs richting je keel gaat. Niet prettig, maar wel interessant om de beelden direct daarna te bekijken. Ook daar kwam geen aanwijsbaar probleem uit.
Weer terug op de afdeling werd eerst maar weer eens bloed afgetapt en daarna het bloed aangesloten.
Ondertussen Bouke geappt dat hij me om half 8 kan komen halen.
Nu even uitrusten, voor zover dat gaat met een touwtje aan je hand. De heren doktoren kwamen ook nog even de opnameweek afsluiten. Ze hebben alles ingezet wat ze maar konden bedenken, maar voorlopig blijft het een raadsel. Opnieuw werd weer benadrukt dat er iets serieus aan de hand is, maar dat ze niet begrijpen wat. Het wachten is nu op de uitslagen van alle bloedsamples en puncties.
Bouke was er mooi op tijd, maar het duurde iets langer dan gedacht. Nadat het bloed doorgelopen was, werd er nog een keer bloedgeprikt en moesten we wachten op de uitslag. Hb was van 4.4 voor de bloedtoevoeging wel een hele punt gestegen naar 5.4 Het is niet anders. Eerst maar eens naar huis, weer in ons eigen bed slapen, even geen honderd doktoren aan het bed en bijkomen.
En wat heb ik geslapen die nacht.. maar vooral de volgend ochtend nog.. tot 11 uur was het licht uit.. wat een weelde..
Reacties
Een reactie posten