Opname dag 4

 De vrijdag begon met (slechts 😉) 3 buisjes bloedprikken voor het ontbijt. O wacht.. geen ontbijt. Ik moet nuchter blijven voor de pet-scan, alleen een liter water in het uur voor de voorbereiding. Gelukkig is dat al vroeg in de ochtend. Om half negen word ik met bed en al backstage door het ziekenhuis gereden, ook wel es bijzonder. Daar krijg ik een nucleair goedje in mijn aderen gespoten. Blijft een raar idee ook al merk je er niets van. Even terugrijden door de winkelstraat naar de afdeling en na 20 minuten weer terugrijden naar radiologie voor de scan. Dat gaat gelukkig gewoon goed. Scan duurt 20 minuutjes, alleen mn rug is pijnlijk vanwege de plank waar je op ligt. Maar een kniesoor die daar op let. Weer terug door de winkelstraat, ik verheug me op koffie. 

Aangekomen op de afdeling blijkt dat ik nog steeds niet mag eten en ook niet drinken. Ik sta op de OKspoedlijst voor de combi van lumbaal en beenmergpunctie. Das een tegenvaller. Fijn natuurlijk dat ik geholpen word, maar op die lijst staan betekent voor onbepaalde tijd nuchter moeten blijven tot er een plek vrij komt -als die al komt. Ik merk dat ik zoveel onzekerheid even niet aankan. Door alles van de afgelopen tijd, deze week en gammel zijn van slecht slapen en niet eten en drinken, ben ik het even helemaal kwijt. Gelukkig kan ik het bij de verpleging aangeven en komt de zaalarts ook even praten. Dat was een heel fijn gesprek. Hij kon het niet meteen oplossen uiteraard, maar het feit dat ik als mens gezien word en niet alleen als patiënt is heel prettig. Ook vertelde hij over de zoektocht, over de lange lijst die hij gemaakt heeft, dat er een aantal 'kandidaten' zijn en dat er zelfs een bloedmonster naar Leiden is gestuurd om een zeer zeldzame ziekte uit te kunnen sluiten. Ook probeerde hij me gerust te stellen, hoe vervelend en raadselachtig het ook is, het is niet levensbedreigend en de onvoorspelbaaarheid is ook soort gunstig omdat het in elk geval niet progressief achteruit gaat. En gelukkig blijven ze zoeken, want er is wel degelijk iets mis. Dat is in het bloed te zien en aan mijn klachten.

Nou vooruit, nog maar weer wachten op uitslagen en onderzoeken dan.

De zaalarts was nog geen 5 minuten weg of hij was alweer terug. Ik word NU opgeroepen, dus hurrieup ineens. OKjasje aan en weer door het ziekenhuis via een andere backstage naar de plek voor de puncties. Daar aangekomen komt de anesthesist bij mijn bed. Ze praat over oa slaapmedicatie.  Ik voel een lichte paniek opkomen en zeg dat het me niet uitmaakt wat ze gebruikt als ik er maar niets van mee krijg. Nou dat kon ze me niet beloven.. huh?? Het ging niet om narcose maar om een roesje. Voor mij prima, maar de afspraak was dat ik niets zou meekrijgen. Nu zal ik daar niet verder over uitweiden, maar ook na herhaaldelijk aangeven waarom en hoe of wat, veranderde er niets en gingen ze gewoon door met alle handelingen..

Opbrengst: 2 geslaagde onderzoeken en 1 trauma.. Wat was dat heftig! 

Ergens bleek er dus een communicatiefout te zijn, van wie is niet te achterhalen en ook niet belangrijk. Zowel de verpleegkundigen als de zaalarts waren verbaasd over de gang van zaken. 

Ondertussen was Bouke al onderweg naar mij, dus dat was heel fijn. Na de eerste gesprekken en tranen, hebben we even wat volleybal zitten kijken (Freek doet het goeeeddd!!) De zaalarts vertelde dat ik het weekend naar huis mocht. Eind vd middag kwam de medisch psycholoog. Wat is dat (en vooral zij!) een enorme meerwaarde zeg! Zo prettig dat het mentale gedeelte de juiste aandacht krijgt vanuit iemand die de medische mallemolen snapt. En dat er oog en oor voor ons allebei is. Zeer prettig.

Dus nu ben ik thuis met 'verlof'. Even bijkomen en toch nog Bouke's verjaardag vieren zondag. En dan mag hij me zondagavond weer inleveren. 

Misschien blog ik dit weekend nog en anders maandagavond wel weer.

Nogmaals dank voor alle appjes. Erg fijn🙏

Liefs! ❤