Hoera, UMCG (Not yet ending story)

Het is alweer even geleden dat ik hier een update heb geplaatst.

Niet dat er niets gebeurde, maar ik wist even niet wat ik kwijt wilde of hoe ik het dan moest neerzetten. De gebeurtenissen volgen elkaar wel op, maar in een tempo waarvan ik elke keer dacht, dit is nog niet voldoende.. er komt een onderzoek maar ik weet toch nog niet wanneer. Of er is een onderzoek, maar heb toch nog geen uitslag. En dan is er een uitslag en moet ik er zelf eerst over nadenken, terwijl er ondertussen weer een nieuw onderzoek gepland wordt enzovoort etcetera.

In the meantime gebeurt er niets. Letterlijk. Ik sta stil, of beter, zit stil.

Ik probeer te wandelen, op de hometrainer te fietsen maar dat gaat de laaste weken steeds minder makkelijk ipv beter.

Mijn rechteroog blijft kuren houden en na diverse onderzoeken (nog niet alle uitslagen zijn binnen overigens) is in elk geval duidelijk dat er iets mis is met mijn oogzenuw. Maar waarom? Geen idee.

Dan gaan ook mijn benen moeilijk doen en klaart het weer ook maar steeds niet op. Tot een week geleden gelukkig.

Wat ik in elk geval wil zeggen is dat het mentaal ook nogal een aanslag is. Om even een idee te geven van mijn dag:

Tussen 8 en 10 opstaan, afhankelijk van de vermoeidheid bij het wakker worden.

Douchen (als het lukt), aankleden, naar beneden.

In de keuken ontbijt maken, medicatie voor de dag uitpakken en in porties verdelen voor de ochtend en de avond. Zowel ontbijt, als medicatie, als koffie op een dienblad meenemen naar de bank.

Daar verblijf ik tot ik weer wat kan. De keuzes die ik dan heb zijn:

planten verzorgen, vaatwasser inruimen of uitruimen (kan niet altijd want bukken en sjouwen veroorzaakt buitenademigheid en pijn), in de tuin kijken, boek lezen, naar de stoel verhuizen (al dan niet met poef) of telefoneren. Verder is het natuurlijk hieperdepiep dat er tv en telefoon bestaat... 

Dan tussendemiddag lunch maken en daarna hetzelfde riedeltje.

Gelukkig komt er af en toe iemand langs en zijn Bouke en de jongens 's middags weer thuis. 

's Avonds na het eten probeer ik een rondje te wandelen en dan is het aftellen tot ik weer naar bed kan om 22.00.

Er zijn heus wel betere momenten waar ik ineens kan koken bijvoorbeeld, of dat ik het rondje wandelen net iets verder kan, of zelfs een plant kan verpotten. Maar het is grillig en onvoorspelbaar.

En dat breekt me momenteel op. Ik ben er zo ontzettend klaar mee!

Geen zin meer in afwachten en niet weten wat helpt en wat niet. Geen zin meer in niet snappen wanneer ik door moet duwen of rust moet pakken.. De onzekerheid van het niet weten wat er nu echt aan de hand is, wel zoekrichtingen van artsen lezen in de umcg-brieven, maar niets zeker weten. En dus is er een nieuwe route: opname.

Dinsdagochtend 8 juni om 10.30 mag ik me melden in het UMCG op de verpleegafdeling Interne Geneeskunde (E3). Dan hoef ik hoop ik niet meer weken te wachten op allerlei onderzoeken en uitslagen. Ik hoop dat ze dan centraal van alles gaan uitzoeken en eindelijk met antwoorden kunnen komen. Welk antwoord dan ook! Natuurlijk hoop ik dat het iets 'simpels' is wat ze over het hoofd hebben gezien, maar elk ander antwoord kan ook. Als het maar duidelijkheid schept voor de toekomst. Dat ik weet wat wel werkt en wat niet. Dat ik weet of ik die stomme scootmobiel voor de rest van m'n leven nodig zal hebben of dat hij binnenkort de deur uit mag.. 

Sinds augustus ben ik al thuis en kan ik amper iets. Ik ben er wel klaar mee!

Het lijstje onderzoeken is inmiddels behoorlijk en het zullen de laatste nog niet geweest zijn, maar ik hoop echt dat het einde nu in zicht is. 

Morgen het ziekenhuis in en wie weet met antwoorden er weer uit?

Ik neem in elk geval mn nieuwe boek mee (de Heks van Limbricht van Susan Smit) en ik zal zorgen dat ik alle volleybalwedstrijden kan blijven volgen (go Freek!). En wie weet is mijn volgende blog wel een hele positieve!

Dank voor alle berichtjes die ik af en toe krijg, ik waardeer dat zeer! Nooit teveel!