Reset oftewel eerst rouwen dan bouwen

 

Vooraf:

Van een lieve vriendin kreeg ik een liedje van Stef Bos toegestuurd, dat precies vertelt hoe ik schrijf: in de taal van mijn hart.

Dat is altijd zo en in dit blogje ook. Misschien rauw en confronterend, maar altijd eerlijk.

"Ik ben te nemen, of te laten - ik ben wie ik ben, dit is mijn wereld, dit is mijn stem"

Muziek en tekst onder aan de pagina.

Terug op aarde. Met beide benen. Geplant in een poel van verdriet. 

Gisteren gesprek met de arts gehad en met de medisch psycholoog. De conclusie is niet nieuw, wel confronterend: ik ben ziek. Langdurig. Ik weet niet hoe het zal gaan, kan geen lichtpuntjes uitzetten. Er is nog geen langetermijnvisie. Eerst dinsdag de uitslag van de longarts afwachten, dan vrijdag weer bloedprikken en een zeer premature tussenstand bekijken. Deze medicatieronde duurt tot wel 3 maanden voor er verandering zichtbaar zou kunnen zijn. Wat de vervolgstappen zijn? Geen idee, de arts laat zich er nog niet over uit, er zijn nog teveel factoren die meespelen. Hij is (en daardoor ik ook) wel gesterkt in zijn aanpak door zijn collega. Dat geeft in elk geval een soort van vetrouwen. Ook dat mijn huidige staat van zijn 'mag' onder deze omstandigheden. Prima, dan hou ik het nog wel 'even' vol met duizelig zijn en suizende oren, ik spreek mijn mentale kracht wel opnieuw aan, recht mn rug en probeer het zo zonnig mogelijk te blijven zien... o wacht... de aarde roept...

Het gesprek met de medisch psycholoog was er nl ook nog. En naast het feit dat ze praktisch kan helpen met regelzaken, kan ze vooral goed duiden waar ik zit: in rouw...

Wat? Maar.. Hoezo? Ik weet toch wel dat het naar is en vervelend voor mezelf en iedereen om me heen? Ik moet toch ook vooral kijken naar wat wél kan? Jawel, maar dat kan niet tegelijk met rouwen om wat er niet meer is en voorlopig ook niet zal zijn..

En dan herinner ik me de 5 fases van rouw:

1) shock/ontkennen 

2) boosheid

3) onderhandelen 

4) verdriet

5) acceptatie 

De fases zijn zelden lineair en wisselen elkaar af in volgorde en diepte, maar globaal gezien ben ik nu aangekomen bij ~Verdriet~.

Verdriet om het verlies dat er is, het niet kúnnen, ook al zou ik nog zo graag willen. Het verdriet om alle plannen die op losse schroeven zijn komen te staan. Het verdriet om het verdriet van de mensen dichtbij. Om de machteloosheid bij mezelf en bij hen. Het verdriet om de mensen die niets van zich laten horen, het onbegrip dat daarin voelbaar is of althans lijkt te zijn. Het verdriet van de onzekerheid van het nu en van de toekomst. Dit duurt in elk geval nog 3 maanden, misschien wel 6? Of een jaar? Langer? Moet ik rekening houden met levenslange aanpassingen?

Ik probeer steeds zo eerlijk mogelijk te zijn naar mezelf en de mensen om me heen, maar ik probeer het ook steeds zo te brengen dat het mensen niet teveel afschrikt. Ik wil niemand wegjagen met mijn ziekzijn of met mijn verdriet. Maar ik wil het ook niet alleen doen.. ik heb jullie allemaal heel hard nodig.. Dus vraag je niet af of je me belast, want dat doe je niet. Elk bericht, hoe klein ook, waardeer ik zeer en is helpend.

Ik weet niet hoe dit ziekzijn moet, hoe het gaat, hoe de toekomst er uit ziet. Ik weet wel dat ik allemachtig sterk ben, ook mentaal, of misschien wel júist mentaal. Ik heb al zoveel  tegenslagen en moeilijkheden overwonnen,  en telkens door zelf de regie weer te zoeken en te vinden. Maar dit is anders.. ik héb geen regie over deze ziekte. Ik kan dit niet ergens op af schuiven of aan wijten. Dit keer werkt het niet door te zeggen 'als ik maar hard genoeg aan mezelf werk dan komt het wel goed'.. Dit is dikke, vette pech. En daar heb ik mee te dealen.

Laat ik duidelijk zijn, ik ben niet depressief, ik ga ook niet 'bij de pakken neer zitten', maar ik wil graag een zo eerlijk mogelijk beeld schetsen. Dit is nl niet iets dat alleen mij overkomt. Dit is wat ook mijn geliefden overkomt. En wat zoveel ernstig zieke mensen overkomt. 

Hoi, ik ben Monique, 47 jaar jong, vrouw, geliefde, moeder, ik ben ernstig ziek en ik weet niet wanneer ik weer beter ben. Laat me asjeblieft niet alleen?

🙏💓

Stef Bos - De Taal Van Mijn Hart

Kijk de zon staat aan de hemel
Dit is het einde van de nacht
Ik was verdwaald in het donker
Ik vond mijn weg terug op de tast
Vroeger was ik rijk aan woorden
Ik ben verstild, ik ben veranderd
Maar mijn stem, mijn stem bleef branden
Dit is het vuur, jij mag je warmen

Hoor de taal van mijn hart
Hoor de taal van mijn hart
Ook al klink ik soms gebroken
Gebroken en verward
Het is de taal van mijn hart

Ik heb mijn spiegelbeeld zien vallen
Ik lag in stukken op de grond
Ik heb mezelf leren kennen
Als een held en als een hond
En er is niet zoveel meer over
Van al mijn tedere geweld
Maar ik ken nu ook mijn slechte kanten
En ik sta dichter bij mezelf

Ik zing de taal van mijn hart
Hoor de taal van mijn hart
Ook al klink ik soms gebroken
Gebroken en verward
Het is de taal van mijn hart

Ik ben te nemen of te laten
Je mag van mij houden
Je mag me ook haten
Ik ben wie ik ben
Dit is mijn wereld
En dit is mijn stem

Ook al klink ik soms gebroken
Gebroken en verward
Dit is de taal van mijn hart