Tijd kopen

Wat zou ik voor sommige mensen graag tijd willen kopen. En dan geen dagen of weken, maar jaren. Wanneer een 22 jarige jongeman, die vol in het leven staat, met vrienden, studie, sport, ineens geen jaren meer heeft maar dagen bijvoorbeeld. Of een vrouw van rond de 50 die ook ineens onzeker is over de hoeveelheid tijd die nog rest. Soms zou je dat wensen. Of misschien zou je dat wel vaak wensen.

Zo steekt het leven echter niet in elkaar. Dat weet iedereen.

Gelukkig hoef ik niet over een dergelijk vraagstuk na te denken voorlopig. Ik heb nog tijd. En zoals het er nu naar uitziet, heb ik nog wel wat jaren voor de boeg. Gelukkig.

In mijn geval gaat het dan ook in eerste instantie niet om 'hoeveel' leven, maar 'hoe' leven.

Afgelopen week ging het niet lekker. Zeg maar gerust dat het naar ging. Bij het minste of geringste buiten adem, continu licht in m'n hoofd en bij bijna elke inspanning helemaal wiebelig, pijn in de benen en armen. Om maar niet te spreken van het constante gonzen in mijn oren. Dat bleek vrijdag dan ook uit mijn bloed, hb gezakt naar 4,7 (vorige week was dat 5,3 - normaalwaarde zou rond de 8 moeten liggen). De arts zag mij op een van mijn slechtste momenten, en heeft nu naast een bloedbeeld ook een visueel beeld van mijn staat. Helaas heeft hij er nog geen antwoord op. Het wachten is op verdere onderzoeken.

Donderdag was ik voor een van die onderzoeken op de longpoli voor een longfunctietest. Vier pittige 'oefeningen' die ik 2x moest doen. De laatste test was dusdanig pittig dat ik zittend op de stoel bijna onderuit ging. In het uitgebreide gesprek met de longarts naderhand, bleek dan ook uit die test dat de zuurstofafgifte vanuit mijn longen naar de rest van mijn lichaam niet optimaal verloopt. De uitkomst van de test was al gecorrigeerd met de wetenschap van een laag hb. Om die reden wil de longarts nog meer onderzoek doen. Ze zag dat ik op de wachtlijst sta voor een pet/ct-scan en heeft daar aanvullende vragen aangehangen. Daarnaast wil ze dat ik binnenkort een fietstest ga doen. Dan word ik aan allerlei toeters en bellen gehangen en wil ze vooral onderzoeken wat er gebeurt bij maximale inspanning. Treedt er verzuring op, wat verzuurt er, hoe erg en waarom? Kortom, ik word binnenstebuiten gekeerd.

Ik vraag me af of dit 'nieuwe' probleem onderdeel van mijn algehele staat van zijn is, heeft het überhaupt iets te maken met mijn beenmergaandoening of is dit 'bijvangst'? Vraag voor een volgende keer. Aan wie zal ik deze vraag eens stellen, aan de longarts of aan mijn hematoloog? Waarschijnlijk de laatste, want ik denk dat ik die het eerst weer zie. 

Afgelopen vrijdag was ik zoals gezegd bij de hematoloog. We hebben een goed gesprek gehad, dwz Bouke deed grotendeels het woord voor mij, want mij lukte dat niet goed. We hebben de vragen kunnen stellen die we van te voren hadden opgeschreven, er waren helaas nog geen antwoorden. "Eerst maar eens 'het lek' boven krijgen", zei de arts. De uitslag van het (standaard voor elk bezoek) bloedonderzoek gaf aan dat alle waarden opnieuw verlaagd waren. En omdat de arts zag in welke staat ik was, heeft hij geregeld dat ik opnieuw twee zakken bloed kon krijgen. Hij had helaas nog geen oplossingen, dit extra bloed was vooral bedoeld om 'tijd te kopen'. Het wachten is nu op de pet/ct-scan, in de hoop dat dat meer duidelijkheid geeft. De ct-scan laat mijn weefsels zien, de pet-scan laat de stofwisseling in de weefsels zien. Op die manier kunnen sneldelende cellen gedetecteerd worden en kan er misschien een oorzaak voor mijn misère gevonden worden. Of in elk geval andere mogelijke oorzaken uitgesloten worden.

Ondertussen is het dus opnieuw wachten. 

Wachten op wat komen gaat.

Wachten op onderzoeken en de uitslagen daarvan.

En in de tussentijd zoveel mogelijk genieten van wat er is en wat wel kan. Ik héb tenslotte nog tijd.

En met die twee zakken nieuw bloed heb ik weer een beetje extra tijd met een wat stabieler gevoel.

Tijd 'gekocht' om me niet de hele tijd als een pudding te voelen. 

Tijd om me misschien af en toe een beetje meer mens te voelen. Om af en toe mee te kunnen koken, of eindelijk eens een plant te verpotten. Om niet de hele tijd als een dweil in de bank te hangen of bij elke inspanning diep te zuchten of steun te zoeken.

Morgen komt Charlotte een paar dagen 'mantelzorgen' zoals ze dat noemt. Zin in! Fijn dat ze komt en als zij een paar keer kan koken, geeft dat Bouke ook even tijd om zich op iets anders te focussen.

Tijd is een rekbaar begrip. Soms lijkt het traag te gaan, vaak glipt het door je vingers. Zeker wanneer je in staat bent om terug te blikken, lijkt de tijd voorbij te vliegen. 

Mijn wens voor eenieder is dan ook dat, wanneer je terugblikt, en je je mooie en minder mooie tijden kunt zien, dat je toch een gevoel van tevredenheid kunt hebben. Of misschien zelfs wel van waardering. Waardering voor hoe je bent gekomen waar je nu bent. Ook al is dat 'hier en nu' niet allemaal even prettig. Misschien kun je wel zien waar je groei zit, waarvoor je dankbaar kunt zijn, hoeveel je al hebt overwonnen en wat allemaal al is geweest. Je weet niet wat er nog komen gaat, ik weet niet wat er nog komen gaat, maar ik weet wel dat ik blij en dankbaar ben voor waar ik nu ben. Met zoveel liefde om me heen, in dit fijne huis, maar ook met steeds meer waardering voor mezelf. En wie mij kent zal snappen dat dat iets is dat bij mij niet vanzelf gaat. Nog steeds zijn er oude patronen die me in allerlei valkuilen doen trappen, zeker wanneer ik me fysiek niet goed voel. Maar ondertussen begin ik steeds meer in te zien wat me allemaal al is gelukt. Wat ik heb doorstaan, hoe ik daar mee ben omgegaan, hoe ik in het leven sta. Dat is geen pochen, dat is (h)erkennen. Mezelf (h)erkennen. Dat gaat verder dan accepteren van 'foutjes' of mindere kanten. Dat gaat over mezelf waarderen, mezelf liefhebben zoals ik ook anderen kan liefhebben. En dat is een ontdekking, of beter, een proces dat nooit eindigt. Een tocht die gaat met vallen en opstaan, die komt en gaat met golven. Als een pad door de tijd dat oplicht waar ook schaduwen zijn.

Dat pad in de tijd wil ik graag nog een poosje volgen. En vooralsnog lijkt dat ook zo te mogen zijn.

Op die weg zal ik nog meerdere obstakels tegenkomen, maar steeds meer heb ik vertrouwen in mijzelf dat ik dat kan. Zeker met hulp van de mensen die om me heen staan. Ook al word ik soms moedeloos van het wachten, ik weet, ook deze dag gaat voorbij en morgen is er weer een nieuwe. En wie weet wat die dag brengen zal. Ergens komt er een keer een dag met antwoorden. En ik hoop dan ook met oplossingen. 

Ik wacht het af.