Mentale oefening 2.0

Het leven is een leerschool. Zegt men. Klinkt het cliché. Blijkt alszodanig ook waar te zijn. Voor mij althans. Door reflectie, sparren, observeren, ervaren, durven, open zijn, ligt er een hele waslijst aan mogelijkheden om jezelf beter te leren kennen. Zowel fysiek als mentaal. Om dan vervolgens te durven vertrouwen op je intuïtief vermogen, op je zelfkennis, is wat mij betreft een mentale oefening 2.0. Vooralsnog is het een zeer interessante oefening met prima resultaat 😉

Het is wel helpend wanneer je in je directe omgeving mensen aantreft, of verzameld hebt, die je daarbij kunnen helpen. Die je uitdagen, maar ook laten zien dat je niet bang hoeft te zijn. Die je bij je nekvel kunnen grijpen indien nodig, maar die je ook en bovenal, liefdevol benaderen. Om wie je bent, in de kern. Dat is mijn grootste geluk. Dat ik die mensen om me heen heb. En daarmee de grootste uitdaging van het moment aan kan gaan. Oneindige dank en liefde voor al deze mensen, niet uit te drukken in woorden, hooguit in dat ene woord: Liefde.

Dan de uitdagingen, vragen, antwoorden van vandaag, en gister, want er is na mijn blog van gister nog iets bij gekomen. Laat ik daar dan maar mee beginnen.

De afgelopen nachten voelde ik in mijn buik een plek die niet lekker lag, letterlijk. Die plek werd gister overdag zeer pijnlijk. En omdat het zo'n specifieke plek en pijn is (rechtsonder in de buik) ben ik na overleg met mijn hematoloog, naar de spoedeisende hulp gestuurd voor onderzoek. De verdenking was wel duidelijk, nl blindedarmontsteking. Het bloed liet echter geen ontstekingswaarden zien en de echoscopiste vond allerlei ingewanden, behalve de blindedarm zelf 🙈. Omdat ik zoveel pijn had, kreeg ik daar middels een infuus morfine toegediend... woooooowwww wat was dat prettig zeg! Ik heb nog nooit zoiets ervaren haha! Ik ben van mn leven nog niet high geweest (echt waar), maar dit was het wel hoor! Wie Dory kent als ze 'walvis' praat, kan zich een beetje mijn mood voorstellen 😂😂😂

Maar goed, onverrichterzake weer huiswaarts gekeerd. Immers, vanochtend hadden we al een afspraak staan met de hematoloog.

De nacht heb ik best redelijk geslapen gelukkig en we waren mooi op tijd in Groningen. De arts is een hele fijne en kundige man waar ik veel vertrouwen in heb. Hij vindt het nog steeds een moeilijke puzzel. Hij zoekt nog steeds in de hoek van de autoimmuunstoringen, onder de paraplu-term Aplastische Anemie. Wel zoekt hij nu in een aftakking daarvan, nl PNH. Ik zal in de zij-balk weer een linkje plaatsen met informatie daarover, mocht je het interessant vinden om te lezen. 

[Update: hematoloog belde eind vd middag: géén PNH!!! 💪👏🏻👏🏻🙏

Wat wel is nog steeds niet duidelijk uiteraard, maar dit is uitgesloten en  daar ben ik alvast blij mee! 🤗🍀🙏]

Alle vragen die ik dus had, zijn er nog steeds, maar kan ik nog even onbeantwoord laten, omdat simpelweg de juiste diagnose er nog niet is. Er volgen eerst nog meer onderzoeken. Hij laat mijn bloed nog uitgebreider onderzoeken, ik heb al een afspraak staan bij de longpoli en hij heeft een algehele scan aangevraagd, nl de zeer uitgebreide pet/ctscan. En dan volgende week vrijdag weer naar hem om alles te bespreken en eventueel behandelplan op te stellen cq in werking te laten treden.

Ondertussen moet ik stoppen met de prednisolon. Die doet duidelijk niet wat werd verwacht en onderdrukt nu mogelijk ook de symptomen van bijvoorbeeld een blindedarmontsteking. Dus vanaf morgen kan er een ander beeld gaan ontstaan. Opletten geblazen dus.

Nieuw bloed hoefde ook nog niet, want ondanks een lager hb, geeft hij aan dat dat niet de oorzaak is en het effect daarvan dus te gering zal zijn. Dat klopt volledig met wat ik al heb ervaren de afgelopen twee keer. Toen hielpen de bloedzakjes net genoeg om me van een naar gevoel af te helpen, maar verder zette het geen zoden aan de dijk.

Kortom. 

Telkens opnieuw blijkt dat wat ik voel, klopt met wat wordt gevonden. Dat versterkt mijn zelfvertrouwen en helpt mij bij mijn mentale oefeningen 😉

Het schrijven van deze blogjes helpen mij ook. Het is zeer verhelderend om in verhaalvorm op te schrijven wat ik voel, ervaar, meemaak. 

En daarbij is uiteraard, zoals al vaker geschreven en gezegd, de liefde die ik om me heen ervaar, uitermate helpend. 

Daarom kan ik op dit moment van schrijven rustig zeggen dat ik rustig ben, dat ik er vertrouwen in heb en dat ik een zeer gelukkig mens ben.

En Bouke is de liefste 💗

#wordtvervolgd