Monique's mijmeringen

Wat zou ik voor sommige mensen graag tijd willen kopen. En dan geen dagen of weken, maar jaren. Wanneer een 22 jarige jongeman, die vol in het leven staat, met vrienden, studie, sport, ineens geen jaren meer heeft maar dagen bijvoorbeeld. Of een vrouw van rond de 50 die ook ineens onzeker is over de hoeveelheid tijd die nog rest. Soms zou je dat wensen. Of misschien zou je dat wel vaak wensen. Zo steekt het leven echter niet in elkaar. Dat weet iedereen. Gelukkig hoef ik niet over een dergelijk vraagstuk na te denken voorlopig. Ik heb nog tijd. En zoals het er nu naar uitziet, heb ik nog wel wat jaren voor de boeg. Gelukkig. In mijn geval gaat het dan ook in eerste instantie niet om 'hoeveel' leven, maar 'hoe' leven. Afgelopen week ging het niet lekker. Zeg maar gerust dat het naar ging. Bij het minste of geringste buiten adem, continu licht in m'n hoofd en bij bijna elke inspanning helemaal wiebelig, pijn in de benen en armen. Om maar niet te spreken van het consta...

Het leven is een leerschool. Zegt men. Klinkt het cliché. Blijkt alszodanig ook waar te zijn. Voor mij althans. Door reflectie, sparren, observeren, ervaren, durven, open zijn, ligt er een hele waslijst aan mogelijkheden om jezelf beter te leren kennen. Zowel fysiek als mentaal. Om dan vervolgens te durven vertrouwen op je intuïtief vermogen, op je zelfkennis, is wat mij betreft een mentale oefening 2.0. Vooralsnog is het een zeer interessante oefening met prima resultaat 😉 Het is wel helpend wanneer je in je directe omgeving mensen aantreft, of verzameld hebt, die je daarbij kunnen helpen. Die je uitdagen, maar ook laten zien dat je niet bang hoeft te zijn. Die je bij je nekvel kunnen grijpen indien nodig, maar die je ook en bovenal, liefdevol benaderen. Om wie je bent, in de kern. Dat is mijn grootste geluk. Dat ik die mensen om me heen heb. En daarmee de grootste uitdaging van het moment aan kan gaan. Oneindige dank en liefde voor al deze mensen, niet uit te drukken in woorden, hoo...

Na de eerste hyperdagen en de dipdagen daarna, is het deze week vooral volhouden en de week uitzitten. Het is wonderlijk om te merken wat ik tegenwoordig allemaal als activiteit ervaar. Aankleden, activiteit. De trap aflopen, activiteit. Koffie zetten, activiteit. Dienblad vol zoet, zout, hartig, vitamines maken, behoorlijke activiteit. Van de bank naar het toilet lopen, activiteit. Enz etc. Het verschilt per moment hoeveel activiteiten ik achter elkaar kan, soms zijn het er twee, soms is het er maar een en dan zelfs met hindernissen (stoelen, bankjes, krukken, kastjes om 'onderweg' op te kunnen zitten). Maar gelukkig is het morgen dan eindelijk vrijdag. Nog maar één dagje, alleen nog vandaag.. Wat ga ik horen morgen? Hoe ziet mijn bloed er uit morgen? Ik verwacht eigenlijk dat ik misschien wel weer een bloedtransfusie krijg, want ik voel me steeds slechter worden. Maar wat vindt de arts van de waarden na twee weken prednisolon? Is dit wat hij verwachtte? Had ik meer moeten kun...