Monique's mijmeringen

Elke dag gaat gewoon zoals elke dag gaat.  Bij het wakker worden prednisolon nemen, nog even slapen als het nodig is (en dat is vaak zo), opstaan, ontbijten met legio vitamines, koffie drinken tijdens series kijken, lunchen en dan misschien een activiteit doen. Dat kan nogal variëren. Planten verzorgen, prullebakken legen, boodschapje doen, stukje wandelen of fietsen, kopje thee drinken. Niet heel hoogdravend, maar het helpt me door de dag. Soms kan ik ’s avonds koken, soms niet. Medicijnen niet vergeten tijdens het eten, daarna een kop koffie, beetje met Bouke kletsen, wat tv kijken en weer naar bed. Af en toe wordt dit saaie ritme onderbroken met iemand die op de koffie komt, heerlijk bijkletsen. Uiteraard is er veel tijd en ruimte voor mijn eigen gedachten, plannen en ideeën voor de korte en de lange termijn. En om de vrijdag is er mijn onderhoudsbeurt in het UMCG: bloedprikken, uurtje wachten, gesprek met de hematoloog over de huidige bloedwaardes, hoe het gaat tot nu toe en ...

  Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb nog geen idee wanneer het ziekenhuisspektakel gaat beginnen. Afgelopen maandag kreeg ik de update die ik vrijdag al had verwacht. Het transplantatieteam is druk bezig op de achtergrond, maar het duurt allemaal wat langer dan gehoopt. In elk geval dan ik had gehoopt. De boodschap was, dat het nog 4 tot 6 weken kan duren voor het zover is… Au.. 4 tot 6 weken.. dat was wel behoorlijk slikken.. In plaats van half november wordt het dan ergens in december?? Dan ben ik met kerst en oudennieuw in het ziekenhuis?? Daar had ik niet op gerekend. Dat is een flinke teleurstelling. Ik had er ook behoorlijk moeite mee om zomaar mijn schouders op te halen en klakkeloos de stip op de horizon te verzetten. Natuurlijk doen ze wat ze kunnen en is dit gewoon wat het is. Daar kan ik niets aan veranderen. Maar jemig wat baalde ik! Ik was oprecht verdrietig, als in een soort rouw. Je leeft ergens naar toe, je hebt een stip op de horizon gezet, een ...