Bodemleven

Wat een ongelooflijke %#/@!dag.. zowel op macroniveau (vvd/cda- arrogantie en Afghanistan crisis) als op microniveau. 

Zo'n dag dat ik tot in mn diepste vezels voel hoe ongelooflijk naar het is om niets, maar dan ook niets te kunnen. Geen power, geen energie voor wat dan ook. Net genoeg om in de benen te blijven, maar verder helemaal niets. Schijnt eindelijk de zon, kan ik er niks mee! Met de auto op pad is in deze toestand niet verantwoord, de scoot uit de schuur halen kost teveel energie, lopen kan ik al helemaal niet. In de tuin bezig zijn gaat ook niet lukken, mijn hoofd kan zich niet concentreren op lezen en doelloos in de tuin zitten ben ik veel te onrustig voor.. zeker met die onstuimige wind die dat nog eens lekker aanwakkert. En ik ben wel klaar met dat eeuwige tvkijken! 

Bah, gatver, k u t en nog een hele hoop verwensingen.. Jankend op de bank.. omdat het even niet anders kan.. Wachten op nieuw bloed duurt deze keer extra lang, omdat de vorige portie het niet goed genoeg deed. Inmiddels al contact gehad, bloedgeprikt, nu wachten op telefoon over hoe en wat en wanneer.

Maar tot het zover is, zit ik in de baal- en jankstand. Met allemaal gevoelens van nutteloosheid, zinloosheid, verspilling van tijd.. 

Eindelijk schijnt de zon! En ik zit op de bank..

Eindelijk tijd over om te bedenken wat ik met mn leven wil, zit mn hoofd vol watten en heb ik te weinig energie om dingen uit te proberen..

Ongelooflijk oneerlijk.. zoveel nog te willen, zoveel nog te doen en ik kan precies niks...

Ik zou iets willen gooien uit woede, maar zelfs daar geen energie voor.. uit frustratie gaan shoppen of heel hard rennen of fietsen.. laat maar.. niet eens energie om naar de winkel te gaan om baalsnacks te halen.

Ik zit hier vast en ben afhankelijk van wat een ander voor mij doet en dat is zo niet wat ik wil! 

Ik wil weer gewoon mezelf zijn, gaan en staan waar ik zin in heb. Spontaan ergens heen gaan of iets uitproberen. Kiézen of ik op de bank zit of naar buiten ga. De auto of de fiets mee neem.. alleen of met iemand samen. 

En nu kan ik helemaal niks. Ja wachten. Nog meer geduld hebben..

Maar ik héb al zolang gewacht! Hoeveel meer geduld kan een mens opbrengen?

En dan staat ook nog dat enge te wachten..

Chemo's waar ik ziek van word, kaal, misselijk, kapotte slijmvliezen, blaren in je mond, huid stuk en alles doet zeer? En dan de nieuwe stamcellen die me ook eerst gaan aanvallen, dus nog meer ziek, en dan nog een chemo.. kan ik zoveel ziekzijn wel aan?? Als ik nu al zo baal van dit.. kan ik dat wel aan straks? Overleef ik dat wel? Letterlijk? 

Dit is niet mijn meest opbeurende blog.. maar voor iedereen die me steeds zo dapper en sterk noemt.. dit ben ik ook...

Ik heb geen keus, dus dapper voelt niet passend.. sterk is achteraf pas te bepalen. 

Ik ben wel sterker dan ik ooit geweest ben, maar sterk genoeg? Dat weten we volgend jaar.. Ik ga heus wel mn best doen en deze mineur is straks ook weer voorbij, maar ook dit is onderdeel van (mijn) leven.. dit bodemleven.  

En als ik dit bodemleven goed doe, komt er ook weer een mooie plant uit omhoog. We zullen wel zien hoe sterk en of er bloemen aan komen.