Monique's mijmeringen

Wat een ongelooflijke %#/@!dag.. zowel op macroniveau (vvd/cda- arrogantie en Afghanistan crisis) als op microniveau.  Zo'n dag dat ik tot in mn diepste vezels voel hoe ongelooflijk naar het is om niets, maar dan ook niets te kunnen. Geen power, geen energie voor wat dan ook. Net genoeg om in de benen te blijven, maar verder helemaal niets. Schijnt eindelijk de zon, kan ik er niks mee! Met de auto op pad is in deze toestand niet verantwoord, de scoot uit de schuur halen kost teveel energie, lopen kan ik al helemaal niet. In de tuin bezig zijn gaat ook niet lukken, mijn hoofd kan zich niet concentreren op lezen en doelloos in de tuin zitten ben ik veel te onrustig voor.. zeker met die onstuimige wind die dat nog eens lekker aanwakkert. En ik ben wel klaar met dat eeuwige tvkijken!  Bah, gatver, k u t en nog een hele hoop verwensingen.. Jankend op de bank.. omdat het even niet anders kan.. Wachten op nieuw bloed duurt deze keer extra lang, omdat de vorige portie het niet goed ge...

  ... maar wat voor één... Al een poosje was ik aan het nadenken over een nieuw blog. Een soort zomers tussenblog, een verhaal in de luwte van het wachten op de laatste uitslagen. Het was (en is) een zomer met nieuw ritueel, met elke 2 weken een aanvulling van mijn Hb door het toedienen van nieuw bloed. Daarna zijn er meestal een paar goeie dagen waarin ik eindelijk even wat kan doen. Planten verpotten, op een krukje in de tuin prutsen, wandelingetje maken, koken... soms zelfs boodschappen doen en op een hele goeie dag kan ik van dat alles een beetje! Zo fijn! Maar na een week komt er een omslag. Dan kost alles net een beetje meer moeite. Langzamerhand worden mijn benen zwaarder, het traplopen moeilijker, het gedreun in de oren harder en ontstaat er weer duizeligheid bij het opstaan van bed/bank/stoel. Gelukkig staat er tegen het einde van de week weer een nieuw portie bloed te wachten. Het nadeel is alleen, dat dat bloed alleen tijdelijk iets doet aan mn rode bloedcellen. De witte...