Januari, bijna tijd

Bloeiende kweepeer takken uit eigen tuin 🥰

Al een aantal keer ben ik een begonnen met het schrijven van mijn blog. Duizend keer in mijn hoofd, twee keer op de klapcomputer. 

De eerste keer wilde ik vooral vertellen van de fijne feestdagen die we gehad hebben en hoe gek het voelde dat het ineens januari was.

De tweede keer ging het over steeds meer vinkjes zetten, weekendje zee bijvoorbeeld en het gevoel dat het steeds dichterbij komt met de daarbij oplopende spanning. Alsof je nog heel veel moet doen en nog maar weinig tijd hebt, terwijl alles eigenlijk al voorbereid was.

De laatste onderzoeken zijn geweest, de laatste reguliere bloedtransfusie, de kinderen zijn nog op bezoek geweest, nu alleen nog ouders op de koffie, tas inpakken en dan kan het beginnen.

Nouja, nog even de lijst met praktische zaken afmaken. De lijst ‘voor-het-geval-dat’.

Nuttig maar minder leuk.

Ik denk dat ik verder alles wel rond heb. Ik geniet waar het kan, van de kleinste dingen, de kleinste gebaren. Tranen mogen er zijn wanneer de spanning oploopt of wanneer er iets ineens drastisch verandert. Of maar een klein beetje verandert.. flexibel is mijn hoofd momenteel niet echt helaas.

Het ziekenhuis is er ook klaar voor. De laatste vragen zijn gesteld en de antwoorden waren rustgevend. De pruik is gereserveerd, je herkent het bijna niet als niet mijn haar. Eerste mutsjes liggen te wachten, ik hoef alleen nog maar te gaan.

Ik neem van alles mee, boeken, mandala-kleurboek, incl potloden (zoek nog even een puntenslijper op Monique!), laptop waar ik op kan schrijven en series kijken, misschien een kaartspelletje, je weet maar nooit met wie je op zaal ligt, schrijfblokjes, kadootjes die ik heb gekregen enz etc.

In het ziekenhuis proberen ze je zo actief mogelijk te houden, gewoon op tijd wassen en in de kleren en regelmatig bewegen. Er is een loopband en er zijn hometrainers. Ik heb voor mezelf al een filmpje gemaakt tijdens een wandeling die ik regelmatig hier in de buurt doe. Gewoon een minuutje of 8.

Dan kan ik op de loopband met mezelf meelopen in mijn vertrouwde omgeving.

Al pratend met oa mijn broertje, kwam ik op het idee om dat meerdere mensen te vragen. Charlotte wilde mij bijvoorbeeld ook een keer mee laten lopen met een wandeling van haar.

Maar omdat het niet goed te timen is om het live met bijv facetime te doen, is een filmpje maken en opsturen een beter idee.

En tja, waarom niet van ook anderen die regelmatig wandelen en dat leuk lijkt om te doen? Dan wandel ik elke dag met iemand anders mee 😊 dat motiveert om te gaan wandelen en het is gezellig! Als je mijn telefoonnummer hebt mag je me het filmpje wel appen, en anders mag je het mailen naar wandelenmetmonique@gmail.com

Het is uiteraard geheel vrijblijvend, maar het lijkt me zo leuk om ook eens te zien waar jullie wandelen en op die manier ook een beetje samen te zijn. Het hoeft echt geen lange wandeling te zijn, 10 min tot een kwartier is al heel wat! Mijn eigen filmpje is in stukken, waarvan de langste 8 minuten duurt. Maar 5 minuten is ook prima! Ben heel benieuwd!

Op deze manier ben ik dus steeds een beetje aan het bedenken hoe ik het mezelf zo leuk mogelijk kan maken in die 5 weken in het UMCG. Gelukkig komen Bouke en Elisa om de beurt op bezoek, en videobellen kan ook, dus eenzaam zal ik me niet voelen. En hoe ik me verder zal voelen, geen idee. Het is afwachten.

Maar ik ben er klaar voor.

Vol vertrouwen ga ik er heen en ga ik er van uit gewoon in maart weer thuis te zijn.

Ik weet niet hoe vaak er blogjes zullen verschijnen, het zal op ongeveer dezelfde onregelmatige basis zijn.

Voor nu wens ik jullie goede weken en hopelijk tot in het voorjaar!

Liefs en een warme groet ❤️