Zevende hemel

 
Zevende hemel (van de Dijk)

Kom toch vrienden drinken, pak een stoel en schuif aan
Neem de draad op van de oeroude verhalen
Draai er mooi om heen met je sterkste stalen
We hebben hier nog even en dan weer een lange weg te gaan

We weten hoe het afloopt, dus zeg hoe je het wil
We gaan iedereen graag op zijn woord geloven
Waarheid komt van binnen uit en niet van boven
En als iedereen zijn mond houdt dan blijft het hier zo stil

Hier in de zevende hemel
Wat willen we nog meer?
In de zevende zevende hemel
Komt het altijd weer op liefde neer

Wanneer gaat het nou geweldig? Wat gaat nou van zelf?
Dat het makkelijk was heb ik nooit horen beweren
Maar met vrienden samen is alles te verteren
En keert soms de zaak zich om en dan lukt het vaak weer wel

O het leven, ja dat leven van de firma Op Leven & Dood
Volgt zo zijn eigen onbezonnen route
Waar we allemaal ooit aan geloven zullen moeten
Maar nu nog niet nee, nee, onze dorst is nog te groot

Dit is de zevende hemel
Wat willen we nog meer?
In de zevende zevende hemel
Komt het altijd weer op liefde neer

Deel dit ogenblik met ons, breek het voorzichtig stuk
Laat achter wat te zwaar is om te sjouwen
Geef het als herinnering door aan de jouwen
Dit licht en luchtig niets van groot geluk

Hier in de zevende hemel
Wat willen we nog meer?
In de zevende zevende hemel
Komt het altijd weer op liefde neer
Het komt als altijd weer op liefde neer

Geschreven door: Huub van der Lubbe
Muziek: Nico Arzbach




Na het bodemleven van mijn vorige blog, heb ik stukjes zevende hemel ontdekt.
Maar zoals dat gaat, wordt de zevende hemel vaak afgewisseld met andere momenten. Regen, grauw, donker of slechts een sprankje licht.

Het bloed dat ik na het bodemleven kreeg heeft me goed gedaan. We konden gewoon naar het familieweekend, zij het een dagje later. Wat heb ik daar genoten. Even weer onder de mensen zijn, en wat voor mensen. Een warm bad, één en al liefde. Ik heb me alles heerlijk laten aanleunen en me erbij neergelegd dat ik nou eenmaal niet alles kon wat ik zou willen. En gelukkig kan dat daar. Dat zorgde voor een enorme mentale boost.

Nu had ik tegelijk met het bloed ook even een tijdelijke ophoging van medicatie gehad, met de bedoeling om me over die nare hobbel heen te helpen. Nou, dat lukte! Ik voelde me beter, alhoewel het ook gejaagder voelde.
Een dagje met Elisa op pad in Assen, in de rolstoel, was ook zeer geslaagd. Fijn dat dat weer kon! Tot de donderdag.. die dag was ik zo onrustig, ik kon niet meer tot rust komen. Ook merkte ik dat mijn humeur een afslag nam die ik nog niet eerder van mezelf zo heb ervaren. I was ready to pick a fight!!! Het was maar goed dat ik alleen was, er niemand aan de deur kwam en er geen verkoper van de mediamarkt op me afstapte of iets tegen me zei, ik had zo een knal kunnen uitdelen. Op z'n minst had ik iemand afgesnauwd.. Althans, zo voelde dat. Het was een hele rare tweedeling in mijzelf. Tegelijkertijd met die storm die door mijn lijf raasde en de gedachten die iedereen om me heen afkatte, was ook de observator aanwezig die alles overzag en zich afvroeg wat er in vredesnaam aan de hand was. Gelukkig zat ik zelf nog aan mijn eigen 'stuur', dus is er niets raars gebeurd, maar het voelde vreselijk. Achteraf gezien was het ook heel interessant. Ineens kon ik me levendig voorstellen hoe mensen raar kunnen worden/doen van medicijnen. En hoe naar het is als je geen controle meer over jezelf hebt. Gelukkig had ik dat nog net en ebde het in de loop van de avond weg. Ik zou de dag erna nog een laatste keer de hoge dosering moeten doen, maar dat heb ik maar even niet gedaan. De arts gaf me later die dag groot gelijk. Prednisolon is raar spul!

Ook de tweede week heb ik redelijk doorgebracht, zelfs zelfstandig een rondje Tuinland gedaan en de volgende dag de gekochte plantjes in de tuin gezet! En afgelopen vrijdag weer bloedprikken en 2 zakjes nieuw bloed. Mijn HB was zelfs 6.1!! Zo hoog is het lang niet geweest! En nu, met extra bloed, voelt het alsof ik het wel even vol kan houden tot het zover is. Eindelijk een beetje het gevoel dat ik af en toe wat kan doen. Erg prettig.

Ondertussen speelt er natuurlijk meer dan alleen het fysieke deel. Door stukje bij beetje informatie over het komende traject te krijgen en opnieuw gevraagd te hebben naar ‘wat als..’, wordt natuurlijk wel steeds opnieuw duidelijk dat dit geen simpele ingreep is. Dat voorbereiden meer inhoudt dan een stapel boeken klaarleggen. Dat betekent ook zakelijk alles overdragen aan Bouke zodat hij overal bij kan, mocht het nodig zijn. Dat betekent allerlei lijstjes maken met dingen die ik voor die tijd nog gedaan wil hebben. Dan gaat het niet meer over 'lieverkoekjes', dan gaat het over de wezenlijke dingen: tijd met mijn dierbaren. Nu het nog kan.

Existentiële vragen komen naar boven en wil ik voor mezelf beantwoorden nu ik dat nog kan.
Wat laat ik na? Wat wil ik nog echt? Hoe denk ik over doodgaan?
Het zijn grote vragen, waarvan de laatste voorlopig het makkelijkst is.

Wie mij kent heeft waarschijnlijk wel een idee. Ik ben niet bang om dood te gaan, of dood te zijn. Voor mij is doodgaan een transitie naar een volgend leven. Misschien met een tussenportaal waarin teruggeblikt en geleerd kan worden van de gemaakte 'fouten'. Misschien kan ik wel een nieuw thema bedenken of een oude dat nog niet is afgerond meenemen voor mijn volgende aardse avontuur. Voor wie dat leuk vindt, Bram Vermeulen heeft ooit een theaterstuk gemaakt waarin hij vertelt hoe hij het leven en de dood ziet. Dat resoneerde heel erg bij mij, het voelde als herkenning. Ik zal de link hiernaast in het rijtje zetten. Het heet “Daar ben ik weer” en is ooit uitgezonden door IKON.

Anyways. Doodgaan is dus op zichzelf niet het probleem, ben er zelfs wel nieuwsgierig naar. Net zoals ik nu alle moeilijke dingen tegelijkertijd ook machtig interessant vind. MAAR. Ik WIL nog niet dood… Er is nog zoveel leuks in dít leven. Er zijn nog zoveel dingen híer te beleven, zoveel lieve mensen waar ik nog geen afscheid van wil nemen.. Om nog maar niet te spreken van het verdriet dat mijn kinderen bijvoorbeeld zullen hebben als hun moeder dood is, of Bouke nu we net alles voor elkaar hebben, of mijn ouders, of mijn vrienden. Dat wil ik hen ook niet aan doen. Kortom, ik ben niet bang voor de dood, maar ik wil het nu nog niet. 

Het is soms alleen zo jammer dat je dat niet altijd zelf in de hand hebt. Dat heeft niemand uiteraard, maar het voelt nu wel heel dichtbij allemaal. En dat is een raar gevoel. De arts heeft in het eerste gesprek gezegd dat 9 van de 10 het overleeft. Eentje dus niet. Nu heb ik het voordeel dat mijn uitgangspositie een stuk beter is dan een hele hoop andere transplantatiepatiënten, maar toch. In het laatste gesprek zei hij ook dat ze heel soms geen controle hebben over de behandeling. En dan gaat het met name over de graft-versus-host-reactie. Dat is de reactie tussen de nieuwe stamcellen en mijn lichaam. Meestal gaat het goed en dan genees je 'gewoon'. Maar soms kunnen ze de reactie niet stoppen en overlijden mensen aan de behandeling, zoals dat heet.
Het was het antwoord op mijn vraag:  “Wat als de stamcellen niet aanslaan?”
Er is dus een reële mogelijkheid dat het niet lukt. Dat ik doodga. En dat betekent voorbereiden. Fysiek, praktisch, mentaal en spiritueel.
Want ik hou van het leven, van dit leven, van mijn leven, maar ik moet voorbereid zijn op het feit dat het eindigt. Dat er geen 'losse eindjes' meer zijn. Of in elk geval zo min mogelijk. Vaak stel je toch dingen uit omdat je het gevoel hebt dat er nog tijd genoeg is. Maar nu is dat misschien anders.

Daarom wil ik, nog meer dan anders, genieten. Genieten van ALLES. Zoveel mogelijk. Afspreken met mensen waar het kan. Leuke dingen doen als ze voorbij komen. Wijntjes, koffie, taartjes. Zon, en binnenkort hopelijk ook zee, de tuin, mijn planten, het bos. Wandelen waar kan. Dingen in huis afmaken die ik nog graag wil, zoals mijn altaar in ere herstellen. En plannen maken voor hierna. Want ook dat hoort er bij. Ik ga er, ondanks de voorbereiding op alles, toch ook van uit dat ik het wél overleef. Dat het 'gewoon' weer voorjaar wordt, dat ik de bloembollen die ik binnenkort ga planten zie ontluiken. Dat ik zelf verder kan met de ideeën voor de moes- en kruidentuin. Dat ik de reisjes kan maken die ik nog graag wil, een roadtrip door Ierland bijvoorbeeld. Of eten in Italië, zonnebaden op een Grieks strand, eindeloos wandelen in een oerbos zonder einde, schrijven van verhalen, misschien zelfs een boek. Enz, etc.
Dat ik 'gewoon' weer bij mijn kinderen op bezoek kan in Zwolle en leuke dingen met ze kan doen. Ze weer zelf mee kan nemen naar maakt-niet-uit-wat. Genieten. Samen. Dat Bouke en ik alle plannen die we hier op ons nieuwe plekje hebben gewoon samen kunnen uitvoeren en nog oneindig lang van elkaar kunnen houden. Dat wil ik. En ik vertrouw erop dat dat lukt.

En toch. En toch mogen de andere gevoelens er ook zijn. Het verdriet. De wanhoop. De vermoeidheid. De angst. Ik laat ze toe. Ik kijk er naar, het mag er zijn. Tot in het diepste van mijn vezels mag het er zijn. En wanneer de tranen opgedroogd zijn is er alleen nog maar dankbaarheid. Liefde en dankbaarheid.
Dankbaarheid voor waar ik nu ben. Voor wat ik geleerd heb. Voor wie ik ben geworden. Terugkijkend zijn er genoeg dingen op te noemen waar ik niet trots op ben, die ik nu heel anders zou doen. Maar in de kern ben ik altijd dezelfde gebleven. Ook mijn fouten kwamen vanuit dezelfde plaats: liefde.
En nu mag ik die liefde ten diepste voelen. Ook voor mezelf. Niet meer die onzekerheid over mezelf. Dat eeuwige mezelf overal de schuld van geven. Ik heb gedaan wat ik kon en onderaan de streep is dat best goed.
Ik ben blij met mijn vrienden, gelukkig met mijn familie, zowel oud als nieuw.
Ik ben trots op mijn kinderen. Alle vier. Op de mensen die ze zijn geworden en hoe ze zich alle vier blijven ontwikkelen. Ik ben ook trots op mezelf dat ik daar aan heb mogen bijdragen.
En het gelukkigst ben ik met de liefde. De liefde die ik heb gevonden en herken in Bouke. Ook al verschillen we op een paar details, wat er altijd is, en wat groter is dan de som van ons twee, is de liefde. Heel lang geleden las ik voor het eerst Paulo Coelho, de Alchemist. Het is mijn forever-go-to boek.
In dat boek las ik de volgende zin:

“Als je iets wil, zweert het hele universum samen om het je te laten krijgen”.

Dat betekent niet dat het makkelijk zal zijn. Dat betekent wel dat je zeker moet weten wat je wil. 'Be carefull what you wish for', bestaat ook. Maar het betekent ook dat het universum, of God als je dat prettiger vindt, altijd zal samenspannen om jouw diepste wens in vervulling te laten gaan. Vaak op een manier die je niet had kunnen bedenken van te voren. Maar het gebeurt.
En dat gevoel hebben Bouke en ik vanaf het begin.
"The universe conspired to get us together.." Want samen zijn wij groter dan de som van 2. We leren van elkaar en worden daardoor betere mensen. Maar bovenal is de liefde oneindig groot. En die liefde straalt ook af naar buiten. Dat is mijn grootste geschenk in dit leven. Die liefde mogen ervaren. 
Precies daarom ben ik ook nog niet klaar in dit leven. Omdat ik die liefde nog door wil geven. Er is nog zoveel liefdewerk te doen..

En zo zijn we weer terug bij de Dijk en de Zevende hemel..
Kom, laten we drinken en praten en liefde zijn.
Want hier in de zevende hemel
Is liefde alles wat overblijft