Balanceren

25 februari: 0,53km

26 februari: 1,53km

28 februari: 3,3km

1 maart: 0,65km

5 maart: 1,35km

6 maart: 0,73km

7 maart: 0,29km

8 maart: 0,35km

11 maart: 0,32km

16 maart: 0,36km

19 maart: 0,69km

21 maart: 0,96 km

22 maart: 0,67km

23 maart: 0,26km

Balans zoeken. 

Soms is lopen erg fijn, soms gaat het makkelijker, vaker niet.

Oefeningen uitbreiden zei de fysio, nog niet gelukt. 

Fietsen staat op het programma, nog niet mee gestart.

Het is zoeken. Zoeken naar evenwicht in de dag, naar een lijf dat mee wil, naar een hoofd dat mee wil.

Want wat blijkt, mijn hoofd lukt nog niet altijd. Gelukkig heb ik pen en papier en een fijne therapeut, maar het valt me soms wel tegen.

En dan was er afgelopen donderdag ook nog een geplande MRI-scan van mijn hoofd.

Ik heb nl sinds een poosje last van mijn rechteroog en dat moet onderzocht worden.

Dus stuurde mijn arts me naar neurologie en plande neurologie de MRI met contrastvloeistof.

Prima. Heb al zoveel onderzoeken gehad, deze kan er ook nog wel bij. Dacht ik.

Eenmaal daar, savonds om 20:05 was de afspraak, was ik wel een beetje nerveus. Maar das logisch, want dit onderzoek ken ik nog niet. Dus ik ging er rustig en open in. Wat er verder gebeurde zal ik jullie in dit schrijven besparen, maar het werd een officiële, heftige paniekaanval. Nooit aan gedacht dat dat zou kunnen.. ik ben niet claustrofobisch, dacht ik. Tot mijn oren afgesloten waren en bleek dat er ook nog een soort kap over mn hoofd ging... steeds groter wordende misselijkheid en nog grotere paniek. Ik heb het drie keer geprobeerd, ook met Bouke er bij, maar het lukte niet. Dus een volgende keer met een oxazepam. Hopen het dan wel lukt.

Ondertussen ben ik er behoorlijk raar van. De eerste dagen kon ik er niet eens over praten, wat me toch normaalgesproken niet erg moeilijk valt 😉 Nu blijft er een zweem van misselijkheid in mijn buikstreek en/of keel hangen, elke keer als ik er aan denk. Komende vrijdag heb ik een telefonisch gesprek met neurologie, ik hoop dat ook dat helpt.

Maar goed. 

Ondertussen schijnt de zon steeds vaker en ik wil naar buiten. Ik wil weer fit zijn, in mijn lijf en in mijn hoofd. Dat me dat (nog) niet lukt vind ik moeilijk te verteren. Dat ik niet harder kan werken dan ik nu doe voelt als zwakte. Tuurlijk kan ik beredeneren waarom dat soort gevoelens niet nodig zijn, maar ze zijn er. Dus ik schrijf van me af. In schriftjes, in mail naar de medisch psycholoog en vandaag ook in dit blog.

Zo wisselen positieve en minder positieve berichten elkaar af. Het zal wel bij het proces horen. In elk geval hoort het blijkbaar bij mijn proces. Ik vind het erg vervelend, voor mezelf en ook voor Bouke. Dit was niet hoe we ons nieuwe leven samen hadden voorgesteld. Ik hoop dat dit een jaar van herstellen is, en dat ik daarna 'gewoon' weer mn oude enthousiaste zelf ben, vol spontante ideeën en gekkigheid. Nu zijn de lachbuien sporadisch en wanneer ik een keer enthousiast ergens aan begin, duurt het maar even of de energie is alweer op. De tuin wacht, mijn nieuwe werkplek in huis wacht.. ik wil door! Verder! Vooruit! En dus is het balanceren, met energie, met geduld.

Eerst maar weer deze dagen door, de MRI voor elkaar zien te krijgen en weer verder met herstel.

Excuus voor de ietwat neerslachtige toon van dit verhaal, hoop dat het me vergeven is.

Liefs van mij 😘

Foto's zijn van vlak voor de vaccinatie (jawel!), vlak na het stemmen en tijdens een heerlijke maar veel te lange wandeling.