Vooruitgang! (en wielen)

-de "veer" van hoop en verwondering @Ameland

Lieve lezers,

Het is even geleden sinds mijn laatste blog. Ondertussen heb ik al een aantal mensen via de app, messenger, telefoon of bij de koffie gesproken, dat is erg fijn. Persoonlijk contact blijft nog altijd het prettigst. Ook (of juist) in deze rare tijd waarin we niets lijken te mogen. Wanneer je maar creatief genoeg bent blijkt er van alles nog wel te kunnen, ook al is het dan op een andere manier dan we gewend waren of dan we zouden willen. Nog even lieve mensen, nog even volhouden! Het weer klaart op, en dat zal de tijd ook doen.

En wat een opklaringen hebben we gehad de laatste tijd zeg! Heerlijk! Onderaan dit stukje zal ik een aantal sfeerfoto's delen die een klein inkijkje geven in de opklaringen vanuit mijn perspectief 😉

Want ondanks alles heb ik flink genoten van alles. Van de sneeuw, de kou, de zon, de lente, zelfs van het strand op Ameland! Voor diegenen met facebook, zullen daar al enkele foto's voorbij hebben zien komen. Wat was dat een verrassing! Spontane actie geregeld door mijn lief 💓 Uiteraard op exact het juiste moment. Een moment dat het mentaal even heel zwaar was. Ik was gefrustreerd over mijn lijf, twijfelde aan alles en iedereen en kon even niet heel veel licht zien. We waren 7 jaar bij elkaar (25 januari), woonden een jaar in ons fijne huis, maar o wat had ik het me allemaal anders voorgesteld.. en ik niet alleen. Het afgelopen jaar heeft een zware wissel op ons allebei getrokken. Dus een weekendje weg, naar zee, met z'n twee, was het beste dat we konden doen. Ik had me al voorbereid op een ver-weg-kijkje richting zee, maar wat bleek.. er bestaan strandrolstoelen. Elektrische nog wel! En alsof het zo had moeten zijn, bleek de enige elektrische rolstoel op het hele eiland in ons hotel te staan 🙏😄 dus ik heb zelfs de zee van dichtbij kunnen zien en horen! Wat een genot was dat... tranen rolden over mijn wangen toen ik daar zo op het strand stond; dik ingepakt in winterjas en slaapzak, met m'n gezicht in de zon en de ruisende zee voor mijn neus... Dat weekend was een weldadige troost en een enorme mentale boost..

Ondertussen ben ik ook weer bij de hematoloog geweest en lijken de medicijnen hun werk te doen. We bouwen de prednisolon af (hoera!), de ciclosporine (afweerremmer) blijft gelijk en de dosis Aranesp (epo) is verdubbeld. Inmiddels een paar weken onderweg met dit nieuwe voorschrift, kan ik zeggen dat ik weldegelijk verschil merk! Ik kan weer wat vaker wandelen. De laatste keer dat ik hier iets schreef stond ik nog aan het begin. Wandelen was amper een optie, hooguit 240 meter, maximaal 2 keer per week... Inmiddels heb ik mn rondjes wat verruimd, kan ik 4 a 5 keer per week een wandeling maken en gisteren zelfs 1,5 kilometer!!! Nu wel spierpijn, dus voorzichtig zijn, mijn hemstring schiet steeds bijna in een kramp! 😅😂

Een dezer dagen neem ik weer contact op met de fysio, ik ben wel toe aan de volgende stap in mijn revalidatie! Kom maar op!

De scootmobiel heeft een paar weken werkloos gestaan in de schuur vanwege het weer, maar sinds afgelopen week mag ie weer mee. Ik ben er al wat meer aan gewend, alhoewel ik het lastig blijf vinden hoe mensen je zo bewust benaderen (lees: uit de weg springen). Heel vriendelijk bedoeld, maar het blijft apart voelen.

Ook in huis heb ik het gevoel dat ik weer meer kan. Niet echt klusjes hoor, maar ik kan af en toe weer koken, ik kan zelf de planten weer verzorgen en ik heb weer zin om verder te gaan met dingen bedenken voor ons huis, ook al kan ik nog lang niet alles zelf en komt het meeste nog steeds op Bouke's schouders terecht. Verder gaan waar we gebleven waren, zoiets. En dat geeft wel een goed gevoel. Ik heb zelfs afgelopen weekend de hortensia's gesnoeid in de achtertuin!! 💪💪 Het afval ligt er nog, dat lukt dan weer niet in een keer, maar he, wie had dat gedacht! Ik niet in elk geval! 💃

Het blijft wel lastig om op tijd mijn grenzen te herkennen, maar zodra ik voel dat ik moe ben of spierpijn heb oid, dan lukt het me wel steeds beter om me daar bij neer te leggen. Het is wel eens frustrerend, maar zolang ik het gevoel heb dat het vooruitgaat, is het oké. Hoe langzaam dat dan ook is. Geduld blijft het toverwoord.

Het is blijkbaar een traag proces. Dat vertelt de arts me ook elke keer. Nouja, dan doen we dat maar! Als het maar lukt! Als ik maar het idee heb dat het vooruitgaat, dat er een einde aan deze ellende komt..

Het is erg prettig te merken dat nu de lente ineens in al haar glorie opduikt, ook mijn herstel vooruitgang boekt! Ik hoop dat de wereld zich ook zo herstelt. Het lijkt ook daar chaos af en toe. Ik probeer me er deels voor af te sluiten, maar dat lukt me nooit helemaal.

Ook hoop ik dat het met jullie allemaal goed gaat en goed blijft. En dat we elkaar snel weer kunnen ontmoeten! Mocht je zin hebben, één op één kan er natuurlijk heel veel. Voel je welkom voor een bak koffie of thee, een wandeling(etje) of bij zonnig weer een ontmoeting in de tuin.

Bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes, knuffels op afstand. Voor jullie steun. Ik voel me een gezegend mens.

Heel veel liefs vanuit Assen en hou vol! We zijn er bijna!